Η φυστικιά είναι δένδρο που δεν μεγαλώνει γρήγορα και γι’ αυτό αργεί να μπει στην παραγωγή. Ευδοκιμεί σε σχετικά βαθιά, αμμοπηλώδη, στραγγερά και ασβεστούχα εδάφη, όπου παράγει πολύ νόστιμους καρπούς. Έχει καλή αντοχή σε αλατούχα εδάφη. Η φυστικιά είναι ξηροφυτικό φυτό και αντέχει στην ξηρασία. Δεν ανέχεται υψηλή υγρασία εδάφους και αέρος. Ακόμη δεν ανέχεται υψηλή υπόγεια στάθμη του νερού επειδή έτσι προκαλούνται κατά τη χειμερινή περίοδο ασθένειες των ριζών και του λαιμού των δένδρων.

Ευδοκιμεί καλύτερα σε περιοχές με χειμώνα αρκετά ψυχρό για τη διακοπή του λήθαργου των οφθαλμών του δένδρου. Αντίθετα απαιτεί καλοκαίρια μακρά, ξηρά και ζεστά για την ωρίμανση των φιστικιών. Οι πλέον κατάλληλες περιοχές είναι οι παραθαλάσσιες με ξερό και ζεστό κλίμα, όπως αυτές της Αίγινας, Αττικής, Κορινθίας, Αργολίδας, Εύβοιας, Φθιώτιδας, Μαγνησίας κλπ. Η καλλιέργεια της φυστικιάς πρέπει να αποφεύγεται σε περιοχές όπου παρατηρούνται θύλακες αυξημένης ατμοσφαιρικής υγρασίας επειδή δημιουργούνται προβλήματα ασθενειών του φυλλώματος. Η φυστικιά ευδοκιμεί πολύ καλά μέχρι υψόμετρο 600 μ. Οι ανοιξιάτικοι παγετοί δεν προκαλούν ζημιά επειδή τα δένδρα ανθίζουν όψιμα. Όμως αν κατά την ανθοφορία επικρατήσει πολύ ξηρός καιρός, ή αντίθετα υγρός και ψυχρός καιρός, μειώνεται η καρπόδεση επειδή επηρεάζεται δυσμενώς η επικονίαση.